işçi

sabah ezanıyla evinden çıkan
mahallenin buz tutmuş sokaklarında
karı gıcırdatan işçilerin ürpertisi
aç karnına içilen sigaralar

yaşamın rutinine hapis olmuş
kendi hayat akışı içinde
pul, pul dökülme aşamasına gelen
kalabalığın içine karışıp
maişet derdine düşmüş insanlar

gün şartelini hafifçe kaldırıyor ışıklar yanıyor
fabrikaların bacaları tütmeye başladı
kış sisine bürünmüş
telaş içinde köşede senin geçmeni beklerdim
birkaç saniye geç görünsen
her kar mezar beyazlığında üstüme yağar

işçilerin ve senin
sevgi kokan sıcak yüreğini düşünür ısınırım

bir anda endamın görünür
ah be komşu kızı
şu ’mavi otobüs’ yolculuğunda
buğulu cama alnın dayalı
sanki ışıklarla aydınlatılmış elin
/ elimin üstüne usulca bıraktın
içimde aşkın ateşi harlanırken
üstümde biraz soğuk / biraz mühürlenmiş kar çözülür

ah be komşu kızı
kapı önü muhabbetlerin kıvamı kalmayan ülke’ min işçisiinin
donmuş gözlerine bir kar tanesi kondu

damar orhan özgül