Kahr'ibar "Yolun Sonu"
ben/
kırk yıllık kâhr’ibarımı senin bir sözüne -su’ya bıraktım da geldim anamın duasını babamın o’nurlu yüzünü -ardıma kattım da geldim bir dağı oyarak bir köprüden atlayarak birisinde bütün sevdiklerim tüm gemileri yakarak -yalınayak geldim bir hayat boyu tüm öğrendiklerimi bir kitapta toplayıp -kibriti çaktım da geldim alın yazımı ilahi bir örtüye sürüp -duvara astım da geldim ben seni Isparta’nın o gül kokan sokaklarında ölümden çok özlerken oniki can’arkadaşımla -şehâdeti tattım da geldim kışın kara büründüm yazın toprağa sarındım aynasız cephelerde yüzümü unuttum /sözümü tuttum da geldim |