BENİ KÖYÜME GÖMÜN!
Papatyam!
Şimdi çok uzaklarda, tek başımayım ve üşüyorum Soğuk olduğu için değil Yaban ellerde, evimden, yurdumdan En çokta senden ayrı olduğum için İnanmazsın ama güneşte bile üşüyorum Sanki damarlarımdan kanım çekiliyor Ve ben sensizlikten ölüyorum Öldüğümde beni dağlarında kuşların öttüğü Kır çiçeklerinin, en çokta papatyaların açtığı Güneşin nazlı nazlı doğduğu İsyan eder gibi hoyrat esen rüzgârlarında saçlarımın uçuştuğu Köyüme bakan bir tepeye Mezar taşım ve ismim olmadan gömün! Bu da sana vasiyetim olsun… |