Beyhude bir diyarda kalacağız, acılar çektiğimiz doğrudur. Acılarımız dinmiş gibi görünse de, birbirimize yalan söylüyoruz. İçten içe sızıları hissediyoruz, gece çökünce sarar bizi. Biraz ölüm paradoksu belki de, hangi tanrı ve tanrıça bize kızdı da sonsuz acılara maruz kaldık? Katonun heybetinden mi ürperiyor yüreğimiz, belki de anlamsız kılmak her şeyi istiyoruz. Gece sessizliğinde yankılanan çığlıklarımız, ruhumuzu yaralayan karanlık anılar... İçimizdeki fırtınalar dinmiyor, geçmişin gölgeleriyle boğuşuyoruz. Belki de kırık bir aşk hikayesi, belki de yitirdiğimiz umutlar... Her adımda biraz daha kayboluyoruz, birbirimize sarılarak kaybolmayı istiyoruz. Ama biliriz ki, bu diyarda kalacağız ve acılarımızla yüzleşmeye devam edeceğiz. Hayatın karmaşıklığında kaybolmak yerine, birlikte var olmayı seçiyoruz. Acılarımızı paylaşarak, yaralarımızı iyileştirmeyi umuyoruz. Sonsuzluğa uzanan bir yolculukta, birlikte yürüyeceğiz ve belki de kaybolacağımız yerde kendimizi bulacağız...