Sevgiyle Ölmeli İnsan
Sevgiyle ölmeli insan.
Nasıl ki sevgiyle doğar Doğduğu gibi ölmeli Annesinin kollarına bırakıldığı gibi düşmeli Cocukluğunda elini sürmekten Korkmadığı toprağa... Çiğnenmemeli gururu pazar artıkları gibi Hayallerine kan bulaşmamalı Anksiyete nöbetlerinden kalan o his Ve elleri uyuşmamalı beyni uyuşduğunda Kazağının kollarını ellerine çekiştirmemeli Sanki bedenini ne kadar gizlerse Dünyadan bir o kadar gizleneceği umuduyla Çıktığı yollarda arkamdan biri geliyormu diye bakmamalı Sanki tüm korkuları, onu umutlarından koparacakmısçasına Kalbi sevincten atmalı onu atacakları endişesinden bağımsızca. Üstüne şefkat örtülmeli dünyayı kaplayan zalimliklerden öte İhtiyarlamadan ölmemeli cocuklar Güzel denilen bütün güzellikleri heybesine doldurmadıkça. En derin yaralarla büyürlerse benim gibi olurlar diye korkuyorum Kendimi kendimden saklıyorum hatta koruyup kolluyorum Düşmesinler diyorum hatta dizleri kanamasın benim yüreğim gibi İlk yardım bilmeyen cankurtaranların elinde Dünyalasıp boğuluyorum.. Sevgiyle ölmeli insan Sevgiyle başlamalı yeni gün Nasılsa gelecek gelmekte olan Annemin dizinde uyurken daha dün Ben degil miyim o dize hasret kalan... ....... Sanki hüzünleri evlat edinmek gibi, Mutluluklar yasakmış öz olan herşey de. Başı sonu kelime yığınları düzenli satırları, Neden görmez ki insan kucak açan mısraları. Koparabilir misin anadan doğma, Ben istemedikçe YAŞAM BAĞIMI Erhan ÇUHADAR |
Sevgi esastır. Gayrısı yalandır.
Çok güzel anlamlı bir şiir.
Kutlarım sizi değerli dost.
Yüreğinize emeğinize sağlık.
Selamlar saygılar.