xwelîBen hiç büyümemişim incecik kol bileklerim Ve halen ayak numaram 0n sekiz de kalmıştı. Oturduğum ev köşe kapmaya müsait; Şatafatlı bir ev değildi. Yemek kokularının hızlıca diğer odalara yayılan Bir mutfağı Ve saloncuğu vardı. Kızgınlığına hâkim olmamış Öğlen güneşi tepeme dikilmiş Ve çığlıklarına yaren arayan Bir kadın beni göğsüne sımsıkı yapıştırmıştı. Her yaz bizim bahçesinin müdavimler menekşe, Kırmızı çiçekler açmıştı. İşte o gün anlatmıştım Bir sesin diğer sese bu kadar can acıttığını, Çirkin geldiğini Saatler ilerlemiş ve hayatımda Gülümsediğim yüzler değişmişti, Hepsi masal kahramanı kadın ve erkeklerdi Yediğim ekmeğin haramla Dokunduğum ateşin külü ile kıyaslanmasını Parmakları boncuk elleşsi Bir teyze öğretmişti bana Annem kaderi deyip Aklımda geçiriyorum Birilerinin hatırı için kendi kuyularıma düşmeyi Gözler yeşil Ama başkasına bahar bir bana kış idi; Şimdi uzakların Bir daha uzakta bir izleyeni var Bu şiir ile… 13-07-2024 ist |