Yaşamak değilmiş bizimkisi, hep savaşanlarmışız.
Gözlerimizdeki kır çiçekleri solmuş, yüreklerimizde yangınlar yanmış.
Savaş meydanlarında değil belki, ama içimizdeki fırtınalarla boğuşmuşuz.
Sevgiye aç olan kalplerimizi, kavgalarla doldurmuşuz.
Güneş doğar, umut yeniden yeşerir diye bekledik,
Ama her gün batışında yaralarımızı sardık.
Gözlerimizdeki parıltı kayboldu, güvenimiz sarsıldı,
Savaşanlar olduk, kendi içimizde, görünmeyen düşmanlarla.
Sevdiklerimize uzandık,
Birlikte yaşamak için savaşmaya devam ettik,
Ama belki de gerçek düşman içimizdeydi,
Ve biz hep savaşanlarmışız, yaşamak için değil, ama hayatta kalmak için.
Şimdi durup bir bakıyoruz, yorgun ve yaralı,
Kavgalarımızı bitirmek ve barışı bulmak için.
Gözyaşlarımızı silmek ve umutla doldurmak için,
Çünkü belki de yaşamak değilmiş bizimkisi, sadece savaşanlarmışız.