Bir gün bir sarmaşık gördüm,
Kökleri toprağı delmiş,
Dalları göğe uzanmış,
Ama yapraklarında bir zehir vardı,
Sevdikçe öldüren,
Yaklaştıkça yakan...

Aynı o sarmaşık gibi bir aşk yaşadım,
Kalbime dolandı önce,
Sarmaşık gibi masum,
Zehir gibi hain.
Dokundukça daha çok istedim,
Kaçtıkça peşimden geldi.


Her dokunuşundan bir parça kaldı bende,
Her sözünde bir yara açıldı derinde.
Yapraklar yeşil ama zehir dolu,
Aşkı güzel ama umut yok.
Kurtulmak istedim,
Ellerimi kestim dallarından,
Ama kökleri öyle derine işledi ki,

Bir gün baktım kendime,
Sarmaşığın izleriyle kaplıydım,
Ama hala ayaktaydım.
Dedim ki:
“Zehirli aşk da, sarmaşık da güçlü,
Ama ben onlardan daha güçlüyüm.”

Şimdi sarmaşığın izleri birer yara izi,
Aşkın zehri birer anı.
Beni öldürmeyen o zehir,
Artık beni ben yapan bir hikâye.