İnsan diyorlar adımıza
bir yanımız ruh diğer yanımız madde
tümüyle ruhsal değiliz öyle değil mi
tıpkı cisimden ibaret olmayışımız gibi...

Beden mi acı çeker yoksa ruh mu acıtır bedeni
insan yiyen içen yakınında insan arayan canlı
aranıp sorulmamaktan yalnızlıktan şikayetçi
kalabalıktan kaçmak ister bazen de işin garibi...

İnsan maneviyatını çok güçlendirince
insanların eziyetlerine sebatla sabredince
madde yanı ile de uzlaşıp barışamaz mı
bu ikisi birbirine ahenkle karışamaz mı...

Dünyevisin demişti bir vakit saygı duyduğum bir zat
bazı kriterlere göre tanımlamıştı bu faniyi
oysa bilinemez öngörülemez bir şey değil midir
biz insanların bilemeyeceği yalnızca Allah’ın bilebildiği...

Evet dünyeviyim aynı zamanda maneviyim
hem Allah’ı tanıyorum ve her şeyi Onun var ettiğini
insan bir tek çabalamalı mı ölümden sonrasına niçin
hem de çalışması gerekmez mi bu dünya hayatı için...

Dünyayı kötüle acıyı yücelt göklere çıkart habire
mukaddes her nefesi ziyan et kendi kendine
maddesiz maneviyat artınca dengeler bozuluyor
hayatın ve ölümün şifresi dengelerde gizleniyor...

İnsanlardan kaçarak ya da küserek Allah’a yaklaşılır
lakin insanlardan uzaklaşarak Allah’dan uzaklaşılır
çünkü Allah insanı tek yarattı ama topluluklar niye var
niçin yaşıyor köyde şehirde aile arkadaş eş dost akrabalar...