Yordu beni birisi
korkuyorum
otururum kafamın içindedir
uyurum yine benimledir
gece yarısı uyanıversem
hayali gözümde sözleri dilimdedir...

Yordu çok ama çok yordu
sevgisi algısı yargısı yordu
sessiz kalsam sebebi sordu
korkuyorum
konuşmaktan susmaktan
yanlış anlaşılmaktan...

Oturduğum yerden kalkamıyorum
o gülüyor mu ağlıyor mu
üzgün mü sıkkın mı hissediyorum
aramızda mesafeler olsa da
derunumda taşıyorum
empatiden yorgunum...

Şehirlerimizin arası yakın değil mi dedi
ne söyleyim aynı şehirde olanlar bile görüşemedi
ne desem haksız olacağım nasıl olsa bu gerçek
iki kere iki beş edebilseydi belki bu işkence bitecek
zaman ayrılır elbet uzak yakın edilir yüz yüze görüşülür
ancak ayrılık vakti yine gelince korku ve endişeye bürünülür...

Dili sevgiden bahsediyor sesi nefrete benziyor
ara ara dokundurup kendimden şüpheye düşürüyor
güvenle güvensizlik arasında gidip geliyor
bin badire atlatan nefsime yaptığı zor geliyor
yorgunum aynı kısır döngüden
korku ırmağı yüreğime dökülüyor...

Biliyorum gitmedim diye kırılmış bana
lakin değilim diyor sitemkar,öyle aslında
bu ağırlık ruhumu ezen bu yoğunlukla
ne yapacağımı bilmez haldeyim çoğunlukla
onun için her şeyi yapabilirmişim gibiyim
elim kolum kalkmıyor silindir altında ezilmekteyim...

Ben kendi derdimden bahsedip üzemem onu
dinlerim tüm dikkatimle sorar niye sustuğumu
konuşurum,on yıl evvel söylemediğimden eminliğimi
silip süpürerek der ki bana şunu demiştin
üç gün uykularım kaçar kalırım naçar
en sonunda kabullenirim dilim özür diler yüreğim kaçar...

Yordu beni birisi yine yoruyor,biliyorum daima yoracak
bir fare deliği bulsam sığıverecek kadar ufalacağım
zaten kalem ucundaki bir nokta dahi benliğime bol geliyor
şu güzelim geniş dünya gönlüme dar geliyor
korkuyorum
hep hatalı duruma düşmekten dilim tutuluyor...

Yoruldum
yorulmak nedir bilmezdim
evleri eşyaları sırtımda getirir götürürdüm
duvarı nem ağacı kurt insanı gam tüketirmiş gördüm
ben onun sevinciyle sevindim acısına gömüldüm
insan denilen mahluk bir kere bense binbir kere öldüm...




Gülhan Çeliktaş