Kamburu Evin VerandasıYaşlı bir evden farksızdı adam Kamburu evin verandası Göz/kapakları pencerenin kanatcıkları gibi Ah İstanbul dedi adam Elmacık kemiklerini yumruklayan hüzne karşı İntihar eden gözyaşlarını özgür bıraktı Dudağının kıyısında boğuk bir çığlıkla Bir kaç haylaz çocuk kanat çırpı gökyüzünde Arnavut kaldırımlı dar sokakları arşınlayan adamla birlikte Şöyle bir salındı etrafında Rüzgar Adam Yıkılmadan ayakta durmaya çalıştı Nerden bilirdim sessizliğin bu kadar zor Özlemenin güzel olduğunu Seni sevmeden seninle ölmeden önce Senle dolaşsam dünyayı diyorum Ve bir seher vakti,uyansam mavi gözlerinde Bir ummanda yitip gitsek İçimde sönmeyen volkan Yeryüzü ve gökyüzümün belleği Biliyorum Sana geç kaldım ... Remziye ÇELİK 06 /06/2024 .00 26 |