ağır bir tabloya çizildik Martha mutfağı olmayan yanağı etnik duvarında kıdemli çörek ağlayan huzur anlam veremiyorum avuçlarında gecenin dördü anneme benzeyen bir yara bileğinde kan kulağının arkasına gizlenen bir tutam saç masanın üzerine yatırılan. yanan neşe
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.
Şiirlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur.
müzmin. şiirine yorum yap
Okuduğunuz şiir ile ilgili düşüncelerinizi diğer okuyucular ile paylaşmak ister misiniz?
müzmin. şiirine yorum yapabilmek için üye olmalısınız.
Her şiirin başka bir evren gibi. Sonsuz hatta. İçinden çıkamadığım, aslında çıkmaya da uğraşmadığım, içimdeki tüm duyguların şok geçirdiği bir ruh haline sokuyorsun beni. Ne de iyi yapıyorsun. Çünkü seni ne zaman okusam şiir neden "okumalıyız" ı hatırlıyorum. Beyninde Çağlayan imgeler zaten başlı başına teşekkürler edilesi.
Avucumdaki yaralar da teşekkürler ediyor sana.
İyi ki yazıyorsun diyorum ya hep... iyi ki varsın.
keşke avucundaki yaralarla konuşma fırsatım olsaydı. hoş bilmenin meşakkatli ve dayanılmaz bir yanı var. bilmeden anlamak en değerlisi. sanırım birer dinleyici olarak kalacağız. ve sarılacağız şiir şiir
Mutfak, en çok da anne ile ilişkilendirilmez mi? Bir evde mutfaktan gelen yemek kokusu; o evin sıcaklığını, huzurunu, samimiyetini en çok da "yuva" oluşunu bize ispat etmez mi ?
Yuva, yara, ana... sızılı bir üçleme.
"ağlayan bir huzur " u bu minvalde anne yanı ile bir okuyorum.
ve o kulak arkasına gönderilen bir tutam saç; masumiyeti, gözyaşını, kırgınlığı, hasreti...vs ne duygu ararsan hepsini sırlayan bir tavır değil midir?
Şiirin hep özel, sana özel ifadelerinle hep güzel...
müzmin kelimesi bana yılgın ve ölgünlüğü çağrıştırıyor hep ya da ben başka bir kelimeyle karıştırıyorumdur kesin ama bu kelimenin uyuşuklukla bi kan bağı falan olmalı...
bugün de ölü gibiyim yine belki ondandır. ağır ağır, hayatın içinden yerde sürükleye sürükleye, beni götüren zıvanalık şeyler. duvarımda boşluğa yuvarlanan yığınla hissizlik...
ve sanki bi şeyler yazınca beni yükümden kurtaracağına inandığım hafifletici bazı hayalî bahanelerin arkasına sığınma çabalarım.
işe yarıyor bazen, şiirlerin böyle mistik güçleri var biliyo musun.
bu şiirin kalbimdeki 'bum!' sesini belki duymuşsundur o yüzden.
duyuyorsun ve bütün kalbinle o sese bakıp kalıyorsun. acayip bir iç muhabere bu. kendinle verdiğin en verimli savaş. kurtulamıyorsun bir türlü belki de öyle olması gerekiyormuş gibi yaşayıp gidiyorsun. şiir ve şiire sığınma bu yüzden güzel zaten. en kıdemli duvar . ayrıca hiç sesini de çıkarmıyor. bu ayrı güzel. neyse bu arada müzmin bir şekilde varlığını seviyorum. bendeki anlamıyla:)
Bu şiiri sedef boncuklardan aksesuar sanki. Bağrında sevimli bir hüzün! Hani, her bir midyenin yaşam öyküsünü renklerinde taşır gibi. Oturup dinlemeli, okumalı, sevmeli...