Kim öğretti bize böyle kaybetmeyi?
Bu çağ, sevmeyi bilmeyenlerin çağı.
Bir yürek nasıl emanet edilir,
Nasıl Yusuf olunur Züleyha’ya,
Bilemedik…
Hangi göğe bakılırdı sevgisiz,
Hangi ezgi mırıldanırdı dillerden?
Kaç çay içilirdi sıcak kalpli bardaktan,
Kaç sigara küllenirdi kömür karası parmakların arasından.
Kime dokunurdu yalnızlık sevgiyi tüketmeseydik eğer?
Herkes kimsesiz ve sevgisiz ezgiler mırıldanıyor şimdi zamana,
Yüzünde bir maskeyle…
Kim öğretti bize böyle sevmemeyi?
Anlamıyorum…
Bir demet papatya bırakıyorum yüreklerinize,
İncitmeyin…
Allah için sevmek diye bir şey var,
Allahı bilenlerden öğrenin.
Biliyorum, bir yer vardı içimizde,
Tozlanmış kalbimizin en derinlerinde…
Kırıla kırıla bilendiğimiz bir yer.
Nasıl anlatılırdı ki başka yürek yaması?
Ve unutmayın…
Papatyalar kanadından,
İnsanlar yüreğinden koparılırdı.
Koparılan yaralarımıza dualar dokunsun,
Yaralarımızda papatyalar açsın
Açsın ki bir daha yeşermesin Yusufsuzluk.


25.05.2018