Resmine bakıp derin iç çekişlere teslim oldu nefesim.
Siyah saçların, kara gözlerin, tebessümün ve yanağındaki siyah ben.
Çok oldu cansız bedenini kara toprağa teslim edeli.
Biliyor musun, senden sonra her şey, herkes değişti.
Saçlarım şefkatli ellerle buluşmadı hiç.
Kimsenin gözünde, gözlerindeki sevgiyi göremedim.
Sarılan bedenlerde hep üşüdüm, sıcak değildi kucağın gibi.
Karşılık beklemeyen fedakar bir yürek tanımadım.
Güzel annem, canım annem!
Seninle dünya küçücüktü.
Sevgi doluydu, merhamet kokuyordu ve ben hep çocuktum.
Hayallerim, oyuncaklarım kadar yakındı.
Kahramandım, korkusuzdum ve umutlarım sınırsızdı.
Seninle her mevsim bahardı.
Kışı seviyordum, üşümeme izin vermeyen kucağın vardı.
Yazı seviyordum, terimi silen ellerin vardı.
Baharı seviyordum, sana getirirken elimde solmayan kır çiçekleri vardı.
Güzü seviyordum, sabah öpücüğünle uyandığım okul telaşı vardı.
Güzel annem, canım annem!
Şimdi ne güneşin sıcak dokunuşu var,
Ne de gecenin kulağıma fısıldayan masalı.
Yüreğim üşüyor, gözlerim üşüyor.
Bedenim dizlerime ağır geliyor.
Güçsüz görme iyiyim ben,
Kimsesizliğimden kara toprağına ağlayabiliyorum.
Gözyaşlarım seninleyken huzurlu ve korkusuzca akıyor.
Seni çok özledim
Güzel annem, canım annem!
İzzettin AKYAPI