Kırşehir’li Halk ozanımız, Yaşar Kemal ’in deyimiyle, Bozkırın tezenesi, yüzyılın son derviş’i ,son aşığı, hemşehrim Gönül insanı NEŞET ERTAŞ’ın hasta yatağındayken yazmış olduğu son şiire naçizane eşlik etmeye çalıştım.ALLAH rahmet eylesin. Ruhu şaad olsun İNŞALLAH.

^BANA ÖLDÜ DEMEYİN, YORULDU GİTTİ DEYİN.^
..........NEŞET ERTAŞ.......
Sözüne atfen yazılmıştır.

VEDA

Tükendi ömrünün çoğu gidiyor
Cahil ömrüm geldi geçti yel gibi.
Sevdiğim uzaktan seyir ediyor
Beni görüp bakınıyor el gibi.

Geçti günler yıllar ömürse doldu
Giden gitti bilmem geri ne kaldı.
Ömrümün baharı sarardı soldu.
Yandı kaldı garip bağrım çöl gibi.

Veren geri almak için gözlüyo
Her an her saniye beni izliyo.
Garip bağrım için için sızlıyo
Sazımda inleyen sırma tel gibi.

Uzun yoldan gelmiş gibi yorgunum
Ne kimseye küskün ne de dargınım.
Bir ahu gözlüye candan vurgunum
Garip gönlüm kapısında kul gibi.

.............NEŞET ERTAŞ.........

NAZİRE

Gittiğini duyduk! Ebedi yönde
Sesimiz kısıla kaldı bir anda.
Nutkumuz tutuktu aklımız sende
Hepimiz ,göz yaşı döktük ,sel gibi.

Bütün hemşehriler, dizildik yola
Çocuk, kadın, erkek, girdik kol kola
Attık omzumuzu dört kollu sala,
Hakk’ın huzuruna, saldık yel gibi.

Giderken ağıtlar yaktık nafile,
Garip boynumuzu büktük nafile.
Üzgün! Kırşehir’den çıktık nafile.
Memleket toprağı, oldu kül gibi.

Türküler ,derin bir hüzünde kaldı .
Avazın ,bozkır’ın düzünde kaldı.
Tezenen ,ağlayan saz’ında kaldı .
Bi’çâre lal olan, dertli dil gibi.

.......ALİ GÖRGAN........