Garibin serveti dertli sazıydı
Muharrem ustadan kaldı dediler.
"Melo kız" solunda ince sızıydı
Çocukken, kalbini çaldı dediler.

Ana’yı yitirdi sabi çağında
Boynu bükük gezdi çiçekdağında.
İbikli köyünde, yad bucağında
Gözünün yaşını sildi dediler.

Yaralı Ceylandı, sürgün gibiydi
Avcı namlusundan vurgun gibiydi.
Eş, dost,aşirete kırgın gibiydi
Felek Ankara’ya saldı dediler .

Ankara’da yaktı bir maral gözü
Sineye kor döktü Bolu’lu kızı.
Saman pazarının toprağı, tozu
Ömründen ömürler aldı dediler.

Titretirken sekiz perde sazını
Teller ağlatırdı acem kızını.
Zâhide döverken iki dizini
Leyli yâr aklını çeldi dediler .

Görenler şaşardı, mecnun’du hali
Gönlünde közlendi sevdanın külü
Hâlden anlamayan dedi ki, deli
Divâne borandı,yeldi dediler

Memleket, minnetle adın anarken
Her tutuşan dili Neşet sanarken.
Bu gurbetlik yetti ,gayrı dön derken
Menzil Almanya’ya oldu dediler.

Garip bülbül düştü yine yollara
Gölgesi üşüştü gâvur ellere.
Allı Turna küstü bozkır çöllere
Kelep kelep çile yoldu dediler.

Almanyada hâyli zaman kalınca
Geçim için düğün,dernek çalınca.
Hasret sancısı da mihmân olunca
Bir de duyduk Neşet geldi dediler.

Sesi inletirken göğün yüzünü
Çiğnerdi avazı sözün özünü.
Dert,İzmir’de buldu onun izini
Hastaymış ,irengi soldu dediler.

Anıtı dikildi gönül dağına
Kırşehir ilinde, gonca bağına
Şan şeref veripte ced ocağına
Yoruldu, uykuya daldı dediler.


Dostlarımdan

BOZKIRIN TEZENESİ
Türküleri söylenir düşmez asla dillerden
Gönüllerin teline dokunur sazın sesi.
Sevgisi hiç eksilmez yerleşip gönüllerden
Efsanedir kalplerde "Bozkırın Tezenesi"

Leyla’sıydı yazını gelip kışa çevirdi
"Gönül dağı’na "yağmur, kar ve boranı devirdi.
Göönümüze çok güzel nâmeleri değdirdi
Kemânedir kalplerde "Bozkırın Tezenesi "

Türkmenoğlu diyor ki; kalpte anısı kaldı
Gönlünden gelenleri,sazla söyleyip çaldı.
Kırşehir ’i onunla müziğin şehri oldu
Şahanedir kalplerde "Bozkırın Tezenesi "

Türkmenoğlu ŞÜKRÜ ATAY