seyyah_ enhırkasını, topraktan kopardı, ruhunda ki ızdırap; az gelmiş olsa gerek, ateşin suyunda duruladı gözlerini, kırgın kalbini, yüzünün aynasına sakladı ilk, ve son, elveda dedi seyyah, başka bir kentin yalnızlığı, başka gökyüzü, dilenircesine, yutkundu sesini, gölgesini ezip geçti adımları, ardına bakmadı, bakamadı; kim biliyordu, yok sayılan varlık, yaradılışın eseri, aşk; sadece bir kişi!! e. ey. z. karan |