Ölümden öteyi, kimse bilemez.
Kalpteki basiret bitermiş bir gün.
Günahkâr ahrette devâ bulamaz.
Candaki maharet bitermiş bir gün.

Bir tebessüm bile sevaptır elbet.
Lâkin gönüllerde saklı hidayet.
Özden olmalıdır her samimiyet.
Gereksiz muhabbet bitermiş bir gün.

Aynada görünce bitkin hâlini,
Çirkinim diyerek bükme belini.
Huyun süslemeli elin dilini.
Âşikâr letâfet bitermiş bir gün.

Yeryüzünü sarsa elmas kaleler,
Gümüşe boyansa güller, lâleler,
Altın suyu aksa saf şelaleler,
Görkemli variyet bitermiş bir gün.

Başını secdeye koyduğu zaman,
Hakk’a yalvarmalı yalnız her insan.
Kula kulluk eder, inancı noksan.
Zahirî ibadet bitermiş bir gün.

Gâfil, gençliğine güvenir durur.
Bilmez ki sel olsa bir anda kurur.
Hiç kimseye fayda etmemiş gurur.
Ömür de nihayet bitermiş bir gün.

İbrahim Halil MANTIOĞLU