Azrail’den haber gelince bir gün,

Bütün amellerin kabre girecek.

Seni de kurtarmaz gözyaşı, hüzün.

Bütün amellerin kabre girecek.

 

Şerre bulaştırma gönül kabını.

Melekler dindirmez ıstırabını.

Toprakta verirsin ilk hesabını.

Bütün amellerin kabre girecek.

 

Dünya denen hane koca bir deniz.

Kıyısında üç gün misafiriz biz.

Sorguda kelamın kalmasın aciz.

Bütün amellerin kabre girecek.

 

Ecel tanımaz ki yaşlıyı, genci.

Sanki her eşyayı toplar eskici.

Bedendeki takat gelip geçici.

Bütün amellerin kabre girecek.

 

Sen de giydiğinde bir beyaz kefen,

Konacaksın sonra tabuta hemen.

Cenaze namazın bitince zaten,

Bütün amellerin kabre girecek.

 

Gafilin ömrüdür tek sermayesi.

Yüz yaşına gelse yoktur gayesi.

Akılsa Allah’ın bir hediyesi.

Bütün amellerin kabre girecek.

 

Sonunu önceden yazmış tek kalem.

Kaderden kaçmakla geçmiyor elem.

Sükutla ahreti hatırla her dem.

Bütün amellerin kabre girecek.

 

Alem on sekiz bin, Yaradan’sa bir.

Mü’min’e kainat, mescid-i kebir.

Secde et, ruhuna girmesin kibir.

Bütün amellerin kabre girecek.

 

Haramdan uzak dur, şükreyle aza.

Günah işlemezsen verilmez ceza.

Sakın ola uyma vurdumduymaza.

Bütün amellerin kabre girecek.

 

Cennet’ten başkası kuru bir vaat.

Bak yıkılıp gitti nice saltanat.

İnsanca yaşamak en eşsiz sanat.

Bütün amellerin kabre girecek.

 

Hidayet kolayca ulaşmaz kalbe.

Dostun arkasında olma harabe.

İnayete karşı katılma harbe.

Bütün amellerin kabre girecek.

 

Dolaşıp yıllarca hep diyar diyar,

Yalnız gerçek aşka eren bahtiyar.

Yanından gidince can dediğin yar,

Bütün amellerin kabre girecek.

 

Takvalı olmaktır işin doğrusu.

Felaket getirir gaflet uykusu.

Nefsin hislerine kurmasın pusu.

Bütün amellerin kabre girecek.

 

Çekilmeden evvel diline sürgü,

İlah-i kudrete olmalı övgü.

Sura üflenerek durmadan döngü,

Bütün amellerin kabre girecek.

 

TÖVBELİ’yim dinmez bendeki sızı.

Kuruttum baharı, yitirdim yazı.

Yaşadıkça gördüm akıllanmazı.

Bütün amellerin kabre girecek.

İbrahim Halil MANTIOĞLU