Sen öz kalan ne varsa üvey,
Yağmurun yağışı gibi,
Damıtılmış bir sevgidir kalbimden topraklarına süzülen.

Sen yoktun yanımda kızmadım hiç,
Pazar sabahlarında gözlerim dalıp gitmedi,
Bir kuşun ötüşünü kıskanmadım eşini çağırırken,
Suyun altında ağladım, elimin yetişemediği yerlere.

Sen içimde hep kalanların asil nedenisin.
Özümsedim yokluğuna dair her ne varsa.
Hiç gücenmedim…
Hep bekledim son deminde aşkın,
Ölüm sarmış vuslatında,
Takati bitmiş olsa da yollarımın.
Bir yanı sen,
Diğer yanı hasret.
Ve ben yine olduğun yerdeyim.
Bekledim son seferini yolculuğun.
Bekledim karanlığın gün doğumlarını,
İçimin özünü,
Koyduğun yerlerde bulamadığım kendimi,
Sağ yanıma vuran sancıları,
Bekledim gelirsin diye bir umut.
Çaldım yüreğimden umutsuzlukları.

Ve ekledim ömrümün her sabahlarına,
Mavi özlemlerimi.
Özlemimi atarak içime
Bekledim kabuk tutmayan yarama bastırırken yumruğumu
Susmanın çıkmaz sokağında
Bekledim ikimizi…

Hasan YILDIRIM