İliklerine kadar hissedersin bazen hiçliği.
Sen ne o bildiğin sensindir artık
Ne de dünya bildiğin dünyadır…
Aklın almaz, çaresizlik dersin.
Çalışırsın ama anlamlandıramazsın
Gözlerine çöken sisin hissizliği.
Neyi nasıl düşünsen kocaman yalandır.
Ne yapsan olmaz, kader dersin.

Belli ki, yanıyor yanmakta olan,
Kabul et artık. Kaybedenlerdensin.
Ne kanaryadır ne bül bül
Şimdi dallarına konan…
Bir garip hüzün mevsimi talan,
Düşün ki! Vazgeçilenlerdensin.
Taze gönül yarası, her gece kanayan.
Boşluğu içinde yıllar, Yalan…
Anla artık! Sen düşenlerdensin…

Bir ihtimal,
Evrenlerden biri var yaşatıldığın.
Gerçekliğin ötesinde,
Hayallerin zirvesinde,
Şiir şiir Gönül dilinde,
Bir evren var, mutlulukla sınandığın.
Hangi gözlere baharsa gülümseyişin.
Bir dünya ki tam merkezinde anlamlandığın.
İhtimal ki,
Bir evren var yaşatıldığın,
Henüz ne sen farkındasın!
Ne de O, yazılanların…
Her nefis sonunu bekler, başlamak için.
Bilinmeyen, kapılara açılan kapılardır,
Dökülen göz yaşları,
Yakılan, talan edilen gönüller.
Ve sevmekle yargılanıp hasrete hüküm giyen,
Hiçliğe mahkûm edilenler.
Yine o ihtimaldir ki;
Kapıların ardı, bir evrene çıkan yollar.
Allah yardımcısı değil midir inananların?

İliklerine kadar hissettiğin yalnızlığın,
Bir ömürlük zamandan ibaret,
Devam eder mi sanıyor insan bu dünya ıssızlığın.
Yanan ateşi gönülleri küle çevirse aşkın,
Dünyanın, Güneş etrafında döndüğü sayı kadar.
Nedir ki sırrı zamanın?
Her şey bilgisi dahilinde değil mi Mevla’nın?
İnanmalı…
Akılla ve yürekle enerjisine Varolmanın.
O ihtimal ki! Vuslat bildiğin;
Sonsuzluğunda sevdanın,
Sebebi aşk-ı Allah’ın…

TmR 23.01.2024