Bak Yine akşam oldu,
Kuşlar böcekler hepsi yuvasına döndü.
Sen gelmedin dönmedin uğramadın bana,
Dört duvar arasına sıkıştım.
Sensiz geçen tüm zamanı duvarlarla bakıştım,
Yokluğunun verdiği tesirle,
Yüreğime söz geçiremedim savaştım.
Savaşmaya alıştım ama yokluğuna alışamadım,
El ele gönül gönüle olanları görmemek için,
Toplumlardan uzaklaştım.
Vurdum kendimi dağlara,
kardelen kokulu kayalıklara.
Hasretinden doldum, doldum yer kalmadı taştım,
Her Sabahın Seherinde boğulurcasına ağladım.
Arşa doğru ellerimi açtım,
Sen yine gelmedin.
Soğudum her şeyden, herkesten senin adını zikreden tüm sesten.
Saldım özgürlüğüne doğru kuşları uçsun kanat çırpsın gitsin kafesten,
Ciğerlerimi harap ettim bıkmış, solumaktan
kaçıyor, nefret etmiş Sensiz alıp verdiği nefesten.
Ben vazgeçmedim;
Vazgeçemem bu kadar hasretken.
Yeter ki geleceğine dair bir iz bir işaret birkez olsun  seslen,
Kaç gün,gece, ay oldu sen yine gelmedin. Gelmeyeceksen:
Umutlarımı hasret ve özlemlerimi sana yolluyorum,
Biraz da sen beslen
Al onları biraz da sen yüklen.

KADİR TURGUT