öYLe BiR YeRDeYiM KiŞiirin hikayesini görmek için tıklayın "Serçe yüreğimle Öyle bir yerdeyim ki " Son kalp atışlarımı Elimde avucumda kalan Sevgi parçacıklarıyla hohlaya hohlaya birleştirip Ağlaya ağlaya yazıyorum bu şiiri kendime Ecnebi yalnızlığımın ayak izleri Kimsesizliğimin utangaç çığlıklarıyla Gölgem hüznün hıçkırıklarını aşmadan Lütfen kabul buyur kendim ... Yedi ceddimden yadigâr cengâver umutlarım vardı benim Yedi oktavlık kalp kırgınlıklarıma çok iyi gelen Masum gülüşlerimi gamzelerime tam on ikiden itinayla yerleştiren El dokunulmamış karbeyaz satırları Kuş tüyü masalıma ilmek ilmek işleyen Yedi kat gökyüzü kadar devâsa düşlerim vardı benim Rengârenk balonları dünya çocuklarına hibe eden Her birinin yetim ve öksüz yanından usulca öpen Yedi kat duayla evreni onlar için yaşanılır hale getiren Yediveren yüreğim dolusunca sevgim vardı benim Yeryüzünü ve gökyüzünü coşkusuyla yetmiş kez sarıp, sarmalayan Sonsuz sevda yolunda dolu dizgin aşka koşan Nefesini beş vakit , iki öğün şükürle doyuran Yetmiş asra bedel hayat hikâyem vardı benin Hiç bir tarih kitabının yazamıyacağı kadar gizemli Başımı öne eğdirmeyecek kadar erdemli Kimsenin dil uzanamayacağı kadar asil Şimdi ne oldu da Bütün benliğim hayat hikâyesini Ve dünyayı ardında bırakıp gitmek istiyor Son’uç Hiçlik yolunda dolaşırken diyar diyar Bir ben kaldım kendime yâr ... Soruyorum size Sahi Varolma savaşının neresindeyiz? nagihan |
Hüznün şiirlerde kalsın, sen hep gülümse hayata