Acı,
acı diyorum,
o aptal dikişlerin izinde yama gibi
yüzüne asıp bir fısıltının kıyısına vuruyorlar ve
ifrit bir zamanda küçücük kalpleri, kocaman elleriyle
bir şiiri gölgesinden buruşturup harflerinden kurutuyorlar

Oysa,
yeşil incirlerin, lacivert göğsünde
güneş mavisi saçlarında, ışık huzmesi değil miydi
ellerin gülüşlerindeki ipek çarşaf kokusu...

kök sancısı kayıp solukların doğumunda
sesine hep yalnızlık d/üşüyor çocuk..
ellerin kır çiçeği, gözerin ah o gözlerin
büyücülerin, bölücülerin elzem dürtüsü
değişmiyor zaman,
değişemiyor çocuk bilmiyorsun

ah Tanrım
çocuk diyorum, çocuklar diyorum
kanlı, canlı bir düşün sesinde ölüyorlar
kusturulmuş çığlıkları, küstürülmüş hayalleri
değil eskisi gibi.. hiç değil.. değil hiç

yağmurlu bir günün akşamı ilişmesin kimse çocuk yanıma



Tanrım,
duymayışın diyorum öldürüyor, öldürüyor beni..


~°~
~°~
~°~