Öyle yalanlar söyledin ki,
Günahları bile biraz daha kirlettin.
İki parçaya ayrılmış İstanbul gibisin
Düşlerin kurumuş mürekkebisin

Dinlemem artık sevda masallarını titreyen dudaklarından
Bana yeter bir damla keder
Dertten yana boldur servetim
Gözyaşını miras bıraktı kader

Açık kalmış bir kucak bıraktın ardında
Kırılmış bir oyuncak
Bir enkaz kaldı geriye
Bir hüzzam, bir hicaz

Öyle yalanlar söyledin ki
Beni hakikate düşman ettin
Oysa sayende hiç tanımamışım
Süt beyazını
Tozpembeyi
Deniz mavisini

"Zamanla her şey geçermiş..." derler
Ne yazık ki her geçen zaman kafes gibi kapandı üstüme
Zamanla sevdim
Zamanla aldandım
...ama zamanla unutamadım

Çoktan son nefesini verdi hayallerim
Herkes gözü yaşlı fotoğrafımı sırayla gezdirsin ellerinde
Artık sen de mendil taşırsın, hatıraların cenaze törenlerinde

İbrahim Halil MANTIOĞLU