Bu hayatta her şey oldum da
Hiç bir şey olamadım.

Çocuktum,
En büyük mutluluğumdu pamuk helvam ve elma şekerim
En tatlı özgürlüğümdü pembe bisikletim
Ve her düştüğümde kanayan dizlerime inat
Yeniden ayağa kalkabilmeyi öğrendiğim


Hep çocuk kalabilmeyi isterdim





Abla oldum,
Abla olmak birlikte el ele yürümekmiş
Her sırrı saklarken bazen kendin sır olmakmış
Sevsen de sövsen de kızamadığın
Abla olmak doğurmadığına ana olmakmış





Eş oldum,
Çok sevdim sevildim de
Güneş kaç tonda doğar demeyin binbir tonda doğarmış
Geceyi hiç sormayın tüm yıldızlar onun gözlerine saklanmış
İyi günde kötü günde birlikte attı yüreğimiz
Ama birlikte son bulmadı nefesimiz
O yüzdendir aldığım nefesin canımı yakması
O yüzdendir gözlerimin boşluğa dalıp onun ışıltısından bir iz araması


Hayat bu adaleti sorgulanan, sevdiğiyle ölse de ölemiyor insan




Evlat oldum
Ellerimden tutup yürümeyi öğreten annemin
Ellerinden tutup unuttuğu yolları yürüyoruz
O beni tanımasa da ben sevgisini tanıyor, biliyorum
Ardımda dağ gibi duran babama ben anca bir omuz olabiliyorum

Onların emeklerinin binde biri olmaya çalışıyorum




Ve anne oldum,
Onlarla birlikte büyüdüm, birlikte öğrendim
Sevginin en saf, en temiz en çıkarsız halini
Uykusuz gecenin ardından bir tebessümünün can verdiğini
Uzakta iken özledim bile diyememeyi
Bildiklerini bile bazen bilmemeyi öğrendim



Ben bu hayatta en çok anne olmayı sevdim


Ana olunca anlarsın derdi annem
Anladım ama olabildim mi bilemedim...