kadın adama dedi ki
seni unutma olasılığım
cebir hesaplarına göre imkânsız
öyle bir denklem yok
kanun kitaplarının hiç bir maddesinde geçmiyor
eğer ki beyin nakli olmazsan
bu soylediklerim aklının bir köşesinde kalsın
beni kalbinden silene dek hep hatırla
hatırla opera konseri verdiğim akşam saatlerini
ve dünyanın kimsesiz çocuklarını kucaklayan sevincimizi
rengârenk balonları onların bir tek gülüşüne hibe edişimizi
hatırla
altı ve sıfır yazan mumları üfleyişindeki sevincini
hatırla siyah kuğunun kırmızı dudaklarından öpüşümüzü


unutmadan dedi kadın
ben hafızamı ilk kez babam öldüğünde sıfırladım
ikinci kez annem
ama bana mısın demedi
onlara dair her şeyi daha çok hatırladım
amacım onları unutmak değil
dağları deviren acımı hafifletmekti sadece
yıllardır bu gurbette hep mutluluğun savaşını verdim
hüznü bağrımdan kovabilmek için
şansızlığımdan mıdır nedir
hiç gülmedim babamı son yolculuğuna uğurladıktan sonra


benim terk derdim
gülmeyi yeniden seninle öğrenmek dedi kadın adama
bak kuşların göç mevsimi
ağaçlar yapraklarını döküyor
sonbaharın en muhteşem cümbüşüne bürünecek tabiat
karda izimizi kaybettirip
sonsuzluğa yürüyelim


çok geç olmadan
masumca sevmeyi çok iyi bilen çocuk kalbimle
bana gülmeyi yerinden öğret dedi kadın adama
adam hala susuyordu
sorguluyordu
kadın sevmenin kefaretini
yine acımasızca ödedi
ağladı
ağladı
toprağa boyanan kadın oldu yeniden
bu şiirin üzerinde canıyla suladığı
yurdunu terk etmiş
papatyalar
gelincikler yeşerdi
bastılar gözyaşlarıyla birlikte kadını bağırlarına
kadın bir daha hiç doğmadı.



nagihan