SEN
Sen, sahte saltanatın son sarayı!..
Suskunca sonbahara savrulup, Sesini sessizliğe sattın... Soysuzlar, sevdaların sıcağında, soğuk sularla suratımı sıvazladılar... Sonra saat saat, saniye saniye sabrımın sınırlarını sınadılar... Sefildim, sahipsizdim!.. Sakınmadan sakin serüvenimin, soluk soluğa sallanmasını sadistçe seyrettin... Senelerce sinemi sızlattın, süslü sözlerinle, sözde sevginle... Sarhoş sayfalarım sağda solda sürüklenince sustun sinsice... Sonunda sardın saf sabahlarıma sorgusuz suâlsiz simsiyah sitemleri... Sen, sayısız sırlarımın sefiri; saadetimin selası!.. Sana son sefer soruyorum! Susma!.. Sanki söylenmeyi mi seviyorum? Seni sebepsiz mi suçluyorum? İbrahim Halil MANTIOĞLU |