BEN TÜKENDİM
Her faydasız muhabbeti,
Kessen bile, ben tükendim. Kim takar ki müebbeti? Assan bile, ben tükendim. Ocağıma her gün gelip, Dostlarımı yoldaş bilip, Düşmanımı kalpten silip, Küssen bile, ben tükendim. İfşâ ettin gizlerini. Boşa silme izlerini. Yaşlar döküp gözlerini, Kıssan bile, ben tükendim. Hüzünlere kurşun sıkıp, Hayallere yıldız takıp, Âh etmekten artık bıkıp, Sussan bile, ben tükendim. Senden yana yok murâdım. Kalmadı ki eski tadım. Yollarıma adım adım, Bassan bile, ben tükendim. Yakın olma n’ olur bana! TÖVBELİ’yim şimdi sana. Kavrulduğum her mekâna, Essen bile, ben tükendim!.. İbrahim Halil MANTIOĞLU |