ANNE

Anne...
Öyle bir girdabın içine düştüm ki...
Kifâyetsiz kaldı sitemlerimin çoğu
...ve bir türlü adam edemedim içimdeki haylaz çocuğu

Keşke "Uyandın mı yavrum?" desen
Ömrümü versem duyunca sesini
Yine ninniler söylesen
Silsen ruhumun pasını

Yanlış yerden başlamışım sanki hayata
Devrik cümlelere dönmüş gibiyim
Hatıra defterimde kaldı o masmavi gökyüzü
Sanki puslu bir savaşın muharibiyim

Şimdi bi’ sürgün yeri adım attığım her bahçe
Gülleri de barut kokuyor gittiğin günden beri
Öz vatanımda bile mülteci oldum inan
Gözlerim buğulu, başım duman

Düşlerimi çaldılar anne
Düştüm dertlerin kucağına
Oyuncaklarım kırıldı bu âlemin hoyrat elinde
Bir tebessümü bile unutturdular
Dert ziyafetinde karın tokluğuna çalıştırdılar

Ey kuruntusuna özlem duyduğum!
Hani bana derdin ya;
"Hiç adam olmazsın..." diye.
Haklıydın be anne!
Adam olamadım
Devrimci bir yönüm vardı
Düzene başkaldıran oldum
Afişlerle donattım şehrin bütün duvarlarını
Azgın belâların denizinde ıslandı gençliğim
Köpekten de köpek balıklarıyla boğuştum her dâim
Mazlumlara cankurtaran oldum
Bir adam olamadım

Neden sonsuz istirahata çekilirken, beni de yanında götürmedin sanki?
Yok muydu teneşirde bir kişilik yer daha?
Neyse bana aldırış etme
Yağmur yağıyor anne
Şimdi müsaade
Beni düşünme!
Ben ıslanmaya alışığım
Sen rahat ıslan diye gidiyorum

Bir gül getirdim sana
Paramla aldım, merak etme!
Çocukken koparırdım hep yan bahçedeki gülleri
Korkudan getiremezdim eve
Zaten yandaki ev de bizim ev de yıkıldı çoktan
Geçmişin kokusu bile yok artık
Ha; unutmadan!
Eski eşyaların içinde buldum bu fotoğrafı
Baktıkça hatırla beni
Ben görmek istemiyorum düne dâir hiçbir hatıra
Mezarına son gelişim bu
Şimdi ağaran saçımla gidiyorum
Günahkâr ilân edildim en yalancı dudaklarda
Masumu oynayanların nazarındaki suçumla gidiyorum

Makbuldür ya muhabbetin özü;
O yüzden fazla uzatmayacağım sözü
Her uykunun sonunda güneş vadedilirmiş yarınlara
Hayatsa tüm pencerelerini kapatırmış yüreği yarımlara
Elveda...

İbrahim Halil MANTIOĞLU