kırıyorum boydan boya kırılan kalbimi
hiç acımadan defalarca
yok artık şımarmak sana diyorum
kaç vakit daha şiir yazar
anne sevgisinden yoksun parmaklarım
iki lokma şefkâti çok gördün diyorum kadere
boğazımda iki dirhem kırlangıç çığlıkları yardan yadigâr
tutuklu kalmışım sevdaya yutkunamıyorum
âhhh babam olsaydı
öpseydim şimdi alın teri sinmiş ellerinden
kederli saçlarım uzansaydı yarım asrı çoktan devirmiş
o asil adamın gölgesine
yine prenses olsaydım dizlerinin dibinde
dudaklarımdaki elma şekeri kavuşsaydı gökyüzünün mavisine
rengarenk uçurtmaların gülüşünden ç’alsaydım göz bebeklerime
mavilenseydi dünya’m
mevlana misâli döne döne kavuşsaydım benliğime



şimdi
tersine dönüyor z’aman
ölüm sessizliğinde ruhumun kanatları
tam on ikiden vuruyor saat geceyi
hüzne gebe kalıyorum
saat ikiyi on geçe
yosun tutmuş acılar içinde
doğrulamıyorum
sokak lambaları sönmüş tek tek
çardak altında mürdüm karası üzüm taneleri
üzerimde simsiyah gelinlik



-oysa ki siyahi hiç sevmem -



iyi bildiğim şey
yazamadığım şiirlerim
bahçede yem bekleyen kuşlar
susuz evrene rahmet duası
ve her şeyden önemlisi
evin içinde koşturan çocuklarımın cıvıltısı



buna da şükür
köpük köpük taşan kederimin sızısı
azıcık da olsa diniyor
dirilişe geçiyor
çocuk kalan yanımın benden yoksulluğu
nafile ibadete koşuyor parmak uçlarım
gün güreşe kavuşmadan
aşıyorum acıların geçit vermeyen tel örgülerini
kocaman bulutların gövdesinden annem gülümsüyor
işte şimdi mutluluktan ölebilirim...







nagihan