büküldü sırtım gebeliğime benzedi
kamburumdan doğurdum yüzümü
kaçıncı gündü hatırlamıyorum
perdeyi çektim
insanlarla sokakları aynı anda unuttum
dünyayı dilsiz dilimde çevirmenin yolu
taş değince ayağıma
bir yumuşaklığın eseri olurum
ne derdin var benimle benim
bilemem doğrusunu yalanın
kaç defadır aynı doğruya
yenilen kadının
karnı değil ama
sessizliği esmerdi eminim
pek çok utanca teğelli
pek çok beğeniye aç
kendini kusan fotoğraflar

-şiir mi beni kullanıyor, ben mi şiiri kullanıyorum sorusu maddesel değil deneysel bir sorudur-

şu düşüncem hoşuma gitmişti,

"beni sevmek için sevmemelisin"

devamı muhakkak, devam deva vs ,

üzgünüm
bir portakalın kişisel
savaşlardan habersiz olmasına
kırıntıların birgün birleştiğini hayal eden mutfak masasına
polis düdüğü gibi irkilmelik sayısız sesin armonisi bir iç çekişte incelir mi?
saçmalamak
zehirini unutan arının
kelebek sözlüğünde
bir tanım sadece
okurken sezebilir

bir dakika bir dakika herkesleşmeyin lütfen ile bir ilinti buldum,

"herkes herkes olmamalı"

jjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjj
j den parmaklık yaptım bana
arasına kolum sıkışmış
kısılmam gerekliydi
şişşşş
sessizlikten ses çıkaracağım
pes ver lütfen

-bir düşünce düşün-

"yüzyıllar oldu sanki seninle örtüşmeyeli"

diyelim bir kayıp yaşıyordum, artık esamesi okunmayan kozumun dönüştüğü, tııfıl, ölçülü, rica üzerine kanaatkar, özü değişken, dili sargılı, yanlışı doğru, doğrusu kararsız sembollerle yazmak için fazlaca iri parmaklarda sıkışan bir kalemin kurtulma arzusuna benzer bir itkiyle günün içinden fırladım.

neyseki kokulu silgiler o kadar güçlü değildi. kocaman insanların boyunlarında asılı görebilirdik.

anlam, filin ayak bileklerini zarif görmek için suyu bulandıran estetik bir ihtiyaç mı?