Bilmezdim bir kelimeyi söylemenin
bu kadar zor olduğunu...



Dünya ağır, dünya kahır
Cümleler eksik
Şarkılar sessiz


Bütün kıtaların acıları geçiyor yüreğimden
Ateşlerde eriyor göz bebeklerim
Tuttuğum kalem hesap soruyor ellerimden
Akma diyorum gözyaşlarıma akmasana...


Sayfalarca cümleler kurup
Kurşun kalemimin kurşununu çıkarıyorum
Bir gelincik masumluğunda
Kırıp incitmeden
Devirip dökmeden
Bir kahve falına bakar gibi
Beynimi uyuşturan
o kelimeyi söyleyebilsem diyorum


Yüreğim üşüyor yangınlar içinde
Hüznümü yoldaş ediyorum suskunluğuma
Kirpik uçlarım göz bebeklerimin içine batıyor
İçime taht kuran duygular bile
Vazgeçiyor saltanat mücadelesinden


Kızıyorum bütün karıncalara
Ağustos böceklerini dost kılıp
Neden karanlıklara doğurdun beni diye
Anacığımla hesaplaşıyorum
Sonra da günahımı sevabımla tartıp
Kederlerimle kaderimi yüzleştiriyorum...


Mevsimlerden belirsizliğin mevsimi
Kar yağıyor heves çiçeklerimin üstüne
En yırtıcı kuşlara ev sahipliği yapıyorum
Duru sularda yüzümü yıkamışlığımı unutup
Su içmekten bile korkuyorum
İçimde kıvranan harfler boğulacak diye...
Aynı rüyayı görüyorum kaç gecedir
Kuş tüyü yataklara küfredip
Buğulu camlardan uzaklara bakıyorum


Bütün kıtaların acıları geçiyor içimden
Dudaklarım titriyor
Nefesim tıkanıyor
Gözlerim karanlığına sığındığım geceye küsüyor


Eksik cümleleri tamamlıyor zaman
Sessiz şarklar intikam alıyor kulaklarımdan
Hatta karıncalar
Hatta ağustos böcekleri
Hoşcakal diye bağırıyorlar benim yerime
Hoşcakal incir kokulu güzel hoşcakal