Ölseydin gitmezdi inan ağrıma.
Gittin ya sevdâya küstüm sonunda.
Derman bulamadı lokman ağrıma.
Bütün umutları kestim sonunda.

Sensiz mevsimlerin tükendi hayrı.
Ne ilkbahar kaldı ne de yaz gayrı.
Toprağa düşerek dalımdan ayrı,
Hazan rüzgârıyla estim sonunda.

Ömrümce sürüldüm hep diyar diyar.
Gönlümde sadece hasret kaldı yâr.
Aşkına kavuşan herkes bahtiyar.
Ben bağrıma hüznü bastım sonunda.

Ne varsa mahvettim, yarım bırakıp.
Kaç uykudan kaçtım, düşlerden bıkıp.
Geceler boyunca mehtaba bakıp,
Gülen gözlerimi kıstım sonunda.

Ecel biletimi kestin ezelden.
Bu cana fayda yok, başka güzelden.
Hatıran var bende ne gelir elden?
Gezdiğin yollara pustum sonunda.

Her geçen gün arttı içimde sancı.
Yaralı kalbimin bitti inancı.
Kendi sözüm bile bana yabancı.
Dilimi tutarak sustum sonunda.

Sabrede sabrede dolunca süre,
Bir hayat bıraktım gittiğim yere.
Sanki bir değil de binlerce kere,
Pişmanlık zehrini kustum sonunda.

Nasihat istemem, kendini yorma.
Ahdım vardı benim, ne diye sorma.
İdam sehpasına koyduktan sonra,
Aşkı infaz edip, astım sonunda!..

İbrahim Halil MANTIOĞLU