YALAN DÜNYA BEN SANA, TAKILDIM GÖRENİM YOK
Dengesini kurmakta, zorlanan bebek gibi
Attığım her adımda, yıkıldım görenim yok Kurulsam da kalplere, masmavi çiçek gibi Gölgemden habersizim, yok oldum görenim yok Ellerime her zaman, el olan eller ile Vuslata erdirmeyen, çilekeş yollar ile Varlığımdan habersiz, vefasız kullar ile Baş başa yaşamaktan, sıkıldım görenim yok Arının kat ettiği, yollardan ahkâm alıp Dumandan arta kalan, küllerden ilham alıp Nilüfere can veren, çöllerden makam alıp Sonunda inzivaya çekildim görenim yok Düşlediğim düzende, olmayınca insicam Arifede kalırdım, eller yaparken bayram Dertlerim depreşirken, uykudayken el âlem İkilerde, üçlerde çok oldum görenim yok Koştururken atımı, sevdanın kulvarında Nanköre yer vermeden, gönlümün civarında Yönümü bulmak için, Gülistan Diyarı’nda Yıldızların tahtına dikildim görenim yok Çok depremler görsem de, yıkılmayan bir dağım Çağrıldığım her sesin, peşinden kopan çığım Temelinden sarsıldı, hayata olan bağım Hazan yaprağı gibi döküldüm görenim yok Karıncalar tanığım, seher vakti şakırken Delibal’dan çıt yoktu, gönlüm mekik dokurken Baharı düşünmedim, kışa meydan okurken Yalan dünya ben sana, takıldım görenim yok DELİBAL – Celil ÇINKIR |