Sana üzülme demeyeceğim...

Üzülmelisin, üzülmek yaşam kadar gerçek...

Kahrolmak kahırları getirecek, et tırnaktan ayrılırken tabi canın acıyacak...
Bir kuş havalanacak yüreğinden yuvasız, sahipsiz kalacak...
Ağlamak kaplarken günlerini, kolsuz, kanatsız alışmak zorunda kalacaksın...

En zor olan kısmı başlayacak ....

Sonra ben nelere alışmışım diyeceksin...
Acı,acı gülmeyi öğrendiğinde bir kaçış rolü ile tanışmış olursun’ki;
Sana denilen bütün sözler çoktan yakmıştı yüreğini ve hiç kimse anlamıyordu...

Üzül ,Kaybına dedim ya...

Daha önce hiç onlar ellerini kayıp etmiş miydi?
Gözlerini, dillerini bilmezlerdi...
Bilemez diler sendeki acının tarifini...
sen hariç kimse yapamazdı ki...

Vakit acılara alışma vakti !

Sen her zaman güçlüsün unutma.

Benim 14 yaşında hiç büyümeyen kızım...

Kınasız kuzum...

Yoldaşın hep burada sen hiç unutma kuzum...
Unutma.

Yunus yaşar