Tecrübe, insan için derin bir girdap ve onun içinde doğruluğu arayan birer mahlukatlarız. Ne kadar çırpınırsak çırpınalım, o arkasında durduğumuz şeylerin önüne geçen bizleriz. Amma asıl olan hayatın kendisi. Hayatın kendisi bir tecrübe olmakla beraber insana kalan tek şey oymuş bunu anladım. Karanlıklardan uzak bildiğiyle amel edip yaşadığıyla tecrübe etmek buymuş. Birer kıssaymış hisse kapmak isteyenler için. Her bir tecrübede gözyaşı olmakla beraber avuturmuş gerçeği söylemeye. Çünkü o his bambaşkaymış. Hakikatin pençesi mühürlenirmiş insanın kalbine. Hiç vazgeçmeyecek, kale gibi kuşatılmış olacakmış tecrübenin en miskin hâli. Bizler bu yolun yolcusuyuz bazılarımız için bir kaçış bazılarımız içinde birer teslimiyet. İnsan zanneder ki teslim olmak sadece var olanadır. Ona şüphemiz yok elbette. Burada ki husus bir manaya teslim olmaktır tecrübe gibi içindeki anlamları farkederek bir teslimiyet duygusunu barındırmaktı halbuki. Tecrübe, insan demekti. Tecrübe, umutla yoğurulmuş hakikatin gövdesi demekti. Tecrübe, geçmiş demekti. Tecrübe, anlam ve anlamsızlıkların olduğu kilit nokta demekti ve tecrübe insanın sığındığı bir liman demekti. Her şeyden önemlisi tecrübe, kalp demekti...