ŞİİR ANALİZİ: Bu şiir, yazarın hayatındaki umutsuzluğu, yalnızlığı ve acıyı anlatıyor. Şiirin başında, yazar ölümün yaklaştığını ve bedeninin ruhlar arasında çıplak kaldığını söylüyor. Bu, yazarın kendini savunmasız, korumasız ve terk edilmiş hissettiğini gösteriyor. Şiirin ikinci kısmında, yazar karanlık bir ortamda bir ışık gördüğünü, ancak bu ışığın onun hüznünü uyandırdığını belirtiyor. Bu, yazarın hayatında hiç güzellik olmadığını, sadece acı ve pişmanlık olduğunu ifade ediyor. Şiirin son kısmında, yazar bahtının kötü olduğunu, zamanın onu eskittiğini ve yalnızlığın onun romanı olduğunu söylüyor. Bu da yazarın kendini değersiz, unutulmuş ve anlamsız hissettiğini gösteriyor. Şiirin sonunda, yazar bu dünyada bir duman gibi dağıldığını ve hiçbir şeyin onu tatmin etmediğini vurguluyor. Bu şiirde, yazar bilgilendirici bir ton kullanarak duygularını aktarıyor. Şiirdeki kelimeler, imgeler ve benzetmeler yazarın hayatındaki karamsarlığı ve çaresizliği yansıtıyor.
Duygu, bir kumaşın dokusunda saklıdır. O kumaşı nasıl ölçüp biçtiğimiz, nasıl şekillendirdiğimiz, nasıl sunduğumuz, duygunun gücünü ve anlamını belirler. Daha estetik kelimeler kullanarak, dizelerimizi daha canlı, daha derin, daha etkileyici hale getirebiliriz. Duygularımızı ifade etmenin yollarını ararken, kumaşın kalitesini ve uyumunu da göz önünde bulundurmalıyız. Esenlikler dilerim.