SEN DE
Kon dalıma bülbül gibi sessizce,
Konuş kulağıma inceden ince, Kimseler duymasın aman, gizlice! Benimle söyleş de, sen ne dersen de... Mecnun’dan, Leyla’dan başlasan söze, Savursan saçını, gelsek göz göze, Burulup otursak şöyle diz dize, Dokunma telime, sen ne dersen de... Atsak bir kenara yorgun yılları, Dolaşsak kol kola şu kıyıları, Çıksa elimizden sevda yuları, Bakma da halime, sen ne dersen de... Devirsem bir yana ağır yükümü, Yine örseler mi bu yer çekimi? Bana ne gelmişse pancar sökümü! Giderim yoluma, sen ne dersen de... Görünür ufukta sonu yolların, Hesabı sorulur dargın yılların, Boynu bükülürken koca çınarın, Su yürür dalıma, sen ne dersen de... Benden de dinle sen, bir iki kelam, Bilirsin ne kadar uzakta sılam, Söz gümüş derlerdi, anladım balam; Düşmüyor dilime, sen ne dersen de... Ne yapsam, neylesem, geçiyor çağım, Kaynıyor içinden bak yanardağım, Patlayacak şimdi dilim, dudağım, Bana git deme de, sen ne dersen de... Hayrettin YAZICI |
UMUT ve DOSTCA