kara kuru bi çocukkara kuru bi çocuk, kana bulanmış mintanını yüklenmiş kardeşleri kardeşlerin elleri kan kalleşlerin elleri kan! kara kuru bi çocuk bazen zindan bazen kör kuyu, uykusu kabus dolu Yakup yok Bünyamin yok yıldızları yok! ardındaki yırtığından sızdırıyor kanı mintan! kara kuru bi çocuk.. şehri aç kurtlar bastığında,.. çekiştirildiğinde, yerildiğinde meydanda bir anıt gibi durdu etrafında kardeşleri, kardeşlerinin ağzı; kurtağzı.. usulca seslendi meydana: “gidiyorum ve gelmeyeceğim size söz, yeter ki mintanımda, kıpkırmızı büyümesin bir yalan!” kara kuru bi çocuk.. karanlığında yalnızlığını sayıklıyor, gecelerce için için büyüyor uzlet, kuyusuna hazan gelmiş muhakkak Eylül ateşini harlıyor.. boş durmayacak kervan kervan hüzeme ama olsun Allah var, kara kuru bir vebale sahip çıkar hutame!.. korktunuz mu!? korkun! çünkü bitince hakkınızda verilen müddet kıtlık ertesi bir müjdedir artık hayat. elbet yunacak mintan elbet yere batacak yalan.. hüzün büyüyor kör kuyu boyu, çoktan toprak olmuş Yakub, Bünyamin nerededir kim bilir? Züleyha’yı geçelim, çünkü elleridir mintandaki kir.. mintan yalan Yusuf sahi yıldızlar talan! kara kuru bi çocuktur ahh’tan kalan… |
okunası dizelerinizi
saygılar.