Feilâtün / feilâtün / feilâtün / feilün
{LEB DEĞMEZ SANATI}

v v -- -- / v v -- -- / v v -- -- / v v -- *)(* [ÖZLEŞİM]

(8+7 = 15’LİK HECE ÖLÇÜLÜ)

NE YAZAR?

O siyah kaşları kasten yine çatsan ne yazar?
Gülücüklerle yüzünden neşe satsan ne yazar?

Kötünün olduğu yerden sana yok sanki rızık!
İyilik uğruna sütten akı tatsan ne yazar?

Niyetin döndü ya artık; ele yoldaş diyerek,
Sayısız derdini döksen, acı katsan ne yazar?

Dala kaç şal asacaksan güne hasret kalarak,
Dileğin tutsa kökünden suya atsan ne yazar?

Edecek naz, acıyan ruh arıyorsun da şu an,
Hadi kaldır diye ey yar, yola yatsan ne yazar?

İBRAHİM HALİL MANTIOĞLU

-LEB DEĞMEZ SANATI-

b, f, m, p, v dudak ünsüzlerini kullanmadan yapılan sanattır.
Divan Edebiyatı tarihinde ilk leb değmez gazel 15. asır şairlerinden Cemâli’ye aittir. O dönemde Âşık Edebiyatı’yla ilgili herhangi bir bilgi yoktur. Yani "leb değmez" sanatı önce Divan Edebiyatı’nda görülmüş, sonra Divan Edebiyatı’nın etkisiyle Âşık Edebiyatı’na geçmiştir. Fakat Divan Edebiyatı’nda bu sanatla şiir yazan şairlerin sayısı çok azdır. "Leb değmez" sanatı halk şiirinde parlamış ve önemli bir yer edinmiştir. Divan Edebiyatı’nda bu sanatla şiir yazmak oldukça zor olduğundan yazan şairler de kısa kalıpları tercih etmiştir.
Yapılan araştırmalarda 15. asırdan 18. asıra kadar bu sanatı kullanan şaire rastlanmamıştır.
18. asırda Seyyid Feyzi, 19. asırda Nühüft, Bendî bu sanatla gazeller yazmışlardır.
Leb değmez sanatının Divan Edebiyatı’nda az oluşu gelenek haline gelmediğini gösterir. Âşık Edebiyatı’nda ise önemli bir yere sahiptir.
Divan şiirinin halk şiirine armağanlarından biri de leb değmez sanatıdır.