ne bitmez arzularımız vardır bizim
ne doymaz isteklerimiz
her vardığı durakta
bir sonraki durağı özleyerek geçen fani bir ömür
temenniler emele
emeller ihtirasa karışır gitgide
bir avuç toprak doyurur en son gözümüzü

boş kuruntular
olmayacak istekler peşinde
hep unuturuz asli görevlerimizi
hep unutturur bize nefsimiz ebedi güzellikleri
fani olanın peşinde
baki olanı hep ıskalarız
acılarla emzirdiğimiz gecelerde
savrulur durur arzularımız

derin suların içinden kaç milyon acı
çarpar benliklerimize
zaman aynasındaki güzel düşlerimizi öldürür
müstesna hayallerimizi yaralar
bir tüli emel ki…

yangınlı gecelerde
paramparça ağıtlar okutur kalbimize
kangrenlerin harabe çarşılarında
ucuz bahaya satar benliğimizi

dolunay düşlerinde göğsümüzü yaran da
ruhumuzu kendi yakınlığında yalnız bırakıp
münzevi ateşlerinde kavuran da odur
odur sözünü kaybetmişlerin
sitem dolu gözbebeklerinde görünen de
göğe ağan ağıtlarında ağlayan da

isterik hüzünler esiyorsa ılgıt ılgıt
kuşlar ve arılar sabahın tenine
kırık kanatlarla dağılıyorlarsa
insanlar devinimlerini eşiklerde bırakıp
kırılmış bir dal gibi
ikiye bölüyorlarsa duygularını
beyhude bir emeldir elbet bizimkisi

gün doğumunda kurulmuş dar ağaçlarına
masumiyetin beyaz gömlekleri asılıyorsa
her şey tekdüze güzelken
güzellikler, kendilerini düşürmek için
uçurumlar besliyorlarsa çiçekli bayırlarda
yazık ki bir esenlik beldesinde
bir kavurucu muson olup esmektedir
beyhude emellerimiz

bir marazi aşka benzer arzularımız
leyla hayali gibi uzayıp gider
gecelerden gecelere
yağmurların eteğinden geçer şiirler de
örselenir kelimeler aşklar boyu

emellerimiz aldanarak uçarlar boşluğa
dalgın efkarlara bürünür ayrılıklarımız
bir narin dala tutunmuş serçeler gibi
ta göğsünden vurulur
tahammül sancıları sarar efkarımızı
hep ağlayarak veda ederiz
mutluluklara

*
fatıma binti esed,
nebiy-yi muhterem efendimizin amcası
ebu talib`in zevcesi idi

ilk sıralarda müslüman olmuş
medine`ye hicret etmişti
peygamber efendimize çocukluğunda
büyük hizmetlerde bulunmuştu
onu çocuklarından daha çok sever
ihtimam gösterirdi

efendimiz de her zaman onu
saygıyla anar
halini hatırını sorar
onu ziyaret ederdi

işte yüksek ahlak sahibi bu islam kadını
hicretin bu dördüncü yılında
medine`de hakkın rahmetine kavuştu.
resul-i ekrem ona olan sevgi ve saygısını
bugün annem, vefat etti diyerek
izhar etmişti

hz. ali (r.a.)
annem fatıma binti esed vefat ettiği zaman
resulullah (a.s.m.)
kendi gömleğini sırtından çıkarıp
ona kefen olarak sardırdı
cenaze namazını kıldırdı

resul-i kibriya
bu mübarek kadının kabrine de indi
bir müddet kabrin içinde uzandı
sonra kabirden çıktı
gözleri yaşlarla doluydu

müslümanlar, ya resulallah
biz, senin buna yapmış olduğun şeyi
başkasına yaptığını görmemiştik dediler

nebiy-yi muhterem şu cevabı verdi
ebu talib`den sonra
bu kadıncağız kadar bana iyiliği dokunan
bir başka kimse olmamıştır

ona, cennet elbiselerinden giydirilsin diye
gömleğimi kefen olarak giydirdim
kabir hayatı
kendisine mülayim ve kolay gelsin diye de
kabirde yanına uzandım buyurdu

bundan sonra da resul-i zişan
şu duayı yaptı
Allah sana merhamet etsin
hayırla mükafatlandırsın
Allah sana rahmet etsin
ey annem…

sen, benim annemden sonra annem idin
kendin aç durur, beni doyururdun
kendin giymez, beni giydirirdin
en iyi nimetlerden nefsini alıkoyar
bana tattırırdın
bunu da ancak Allah rızasını
ve ahiret yurdunu umarak yapardın

Allah ki, diriltendir, öldürendir
Hayy ve Kayyumdur, O’
Allah’ım
annem fatıma binti esed’i
af ve mağfiret et.

ona hüccet ve delilini anlat
kabrini genişlet
ben resulünün
benden önceki peygamberlerinin hakkı için
duamı kabul buyur
ey merhametlilerin en merhametlisi olan
Yüce Allah…

*
hz. osman, habeşistan`a
hanımı hz. rukiyye ile birlikte hicret etmişti
orada bir çocukları dünyaya gelmiş
ismini abdullah koymuşlardı

abdullah, altı yaşında bulunduğu sırada
bir horoz yüzünü gözünü gagaladı
yüzü gözü şişti
fena halde hastalandı
bu hastalıktan kurtulamayarak
hicretin dördüncü senesi
cemaziyelevvel ayında vefat etti

bu torununun cenaze namazını
bizzat efendimiz kıldırdı
kabrine ise, babası hz. osman indi
abdullah`ın mezar taşını diken
resul-i kibriya efendimizin
gözlerinden yaşlar döküldü.

şöyle buyurdular
Allah Teala, kullarından, merhametli
ve yufka yürekli olanlara rahmet eder

*
peygamberimiz (s.a.v.)’in zevcesi hz. zeynep
islamiyet’ten önceki devirde
yoksul ve muhtaçlara çok acıdığı
şefkat ve merhametli davrandığı
onlara devamlı yemekler yedirdiği
ve sadakalar verdiği için
ümmü’l-mesakin
miskinler, düşkünler annesi
diye bilinir ve yad edilirdi

resul-i kibriya efendimizle evliliği
hicretin üçüncü yılı Ramazan ayında olmuştu
hicretin bu dördüncü yılı
rebiülahir ayı sonunda
otuz yaşında iken vefat etti

resul-i kibriya
namazını kıldırdıktan sonra onu
baki kabristanına defnetti
efendimizin hayatında
hz. hatice-i kübra ile
hz. zeynep’ten başka
zevcesi vefat etmemişti

redfer