Her şey aniden oldu.
Hiç beklemediğim anda yok oldu sevdiklerim.
Kanatlarım kırık uçmaya yelteniyorum olmuyor .
Sargılar kapatmıyor.
Merhemler iyileştirmiyor kanayan yaralarımı.
Islak bir kaldırımda susturmaya çalışıyorum sol yanımdaki bütün feryatları.
Yağmur yağıyor üstüme ve gözlerim de eşlik ediyor yağıyor kederlerimin üstüne üstüne.
Nefes almak bile ağır geliyor biliyor musun? Nefes almaya bile takatim kalmadı hani günah sayılmasa şimdi yatardım toprağın şefkatli kolları arasına.

Son zamanlarda yorgunluğum da suskunluğum da daha çok artıyor.

Değiştim bi hayli gidenlerden sonra. Değiştim değmeyenleri hayatımdan attıktan sonra. İçimdeki yangın öyle fazlaki
artık canım yanmaz olmuş.
Alışmışım işte be can..
Alıştırmışlar...
Acılara gark olmuşum çırpınıp duruyor varlığım içinde ama o bile zevk verir olmuş
Yani anlayacağın inceden delirtmiş beni bu dünya.
Ama üzülme iyiyim böyle
Gürültü bir dünya içinde yalnızlığımla huzurluyum.
Alıştım biliyor musun?
Alıştım yalnız yemek yemeye,
Yalnız çay içmelere
Alıştım kendi kendimle sohbet etmeye.
Alıştım her gece karanlığın melodisini dinlemeye.
Alıştım kimsesizliğe,düştüğümde elimden tutacak kimsemin olmamasına. Alıştım gözlerimin yaşını kendi ellerimle silmeye
Ve sırtımı yine kendime yaslamaya.

Öğrendim ben can,
öğrendim tek başıma savaşmayı insanlarla. Ama bıktım da bir taraftan.
O kadar tecrübe ettiğim şey var ki..
Soğudum yaşamaktan.
O kadar gördüğüm şey var ki..
İğrendim insan olmaktan.

Menfaat düşkünü kalabalıklar içinde Yalnızlığımla gurur duyuyorum.
Fakat çok yoruldum...
Bu dünya denilen mahzende
Rabbim uzun sürmesin mahkumluğum.
Vesselam.
Ayten Demirel