Bütün yaşantılardan geçerken

Parçalanmış ânlar kalır geriye,

göğsümde bir kuş çırpınır,

titrer ve sevmekten korkar.

 

Ateşi sönerken bağrımda hayatın

son bir kez ellerimi semaya açarım

olmazları oldurandan beklerim 

sesim titrer, kalbim üşür, susarım.


Hesap sormayan bir yolcuyum artık

zamandan zamana geçip giden

sonbahara takılmadan ve bahardan

ümit etmeden, yaşarım bu hayatı.


Uzun bir gönül yorgunluğunu taşırım

Ruhumda kararsızlığın ağrısı ve acısı.

Bedenim iki büklüm, aklımda tükenmişlik,

Tevekkülden başka çarem kalmadı;

ama kıyısındayım ümidin.


Denizlerin mavisinde kaybolup

yeşil ovalardan koşarak geçerken,

Bir bekleyenim var mı acaba istasyonlarda?

Bilmiyorum ama yine de kıyısındayım ümidin.


Bir şey varsa şu hayattan öğrendiğim,

onulmaz yaralarımın yegâne merhemi:

yaşadığım şu hayata dokunmam artık,

ama kıyısındayım ümidin, insandan ümit etmeden...


Zeynep Zuhal Kılınç