Tut elimi rüzgâr götür gittiğin yerlere
Kader diye yürüdüğüm yollar bitmiyor
Sırtımda ağırlaşan gam yükleri
Yaşadıkça zamanımdan hiç düşmüyor


Sanki bu şehir, bu iklim, bu deniz
Herkes benden uzak sanki
Nefesim katıksız sevgisiz
Yoksulluk içinde geçiyor ömrüm
Bir ben miyim gönül fakiri
Yoksa bu cihan, bu nehir, dalgalar mı hırçın ?


Çaresizlik avuç içimde ,uçup giden güvercinler gibi
Kafesinde huzursuz ,sokaklarda bir yabancıyım
Kendine güveni olmayan bir serçe gibi çesaretsizim
Dışarıda bir hayat beni bekliyor elbet
Ve ben korkuyorum yaşamaktan..
Umutsuzluk kapımda bir dilenci
Ben sadakatini sunmayı öğrenen bir öğrenci
Kardelen çiçeklerimi bulmak için bir rehber arıyorum

Olmaz denen şeylerden medet arıyorum
Kibirli bir yaşamdan hiç zevk almıyorum

Yırtılmış bir terlik tir
dışarıya çıkmama engel ,
Bahane ördüğüm giysilerim bile var
Bir gün önce
Bir gün sonramı düşünüyorum
Benden uzak herşey
Allah’a daha yakın
Ben ölümü çaresizce bekleyen
Aciz zavallı bir mahlukat
Kime neden güveneyim ki
Burası bir istasyon
Vagonları bir dolup bir boşalan
Herkes gittiği yerde endişeli


Tut Elimi rüzgâr gönlümün estiği yere
Mevsimi cennet kokan o bahçeye
Tut ki nefesim katıksız sevsin yalnızlığını

Kader torbasın da bir avuç ümit
Yaşanmış hikayelerim kaldı





Ayşe caniberk
Gümüş kalpler