Söyle kadın!
Saat ilerliyor,
Dakikalar sırtıma kırbaçlar atıp, İçimi gösteriyor, yaralarımdan, Gün sürekli doğuyor, kan revan şakaklarıma, Ve güneşi batırıyorum sabırsızca; Kaburgalarımdan çekerek, Söyle kadın! Niye sürekli seni hatırlıyorum, Bir çift kelam et ne olur, Mezarından kalkıp! Aynalarda benim yüzüm yok artık, Kelimeler, Bu eller benim elim değil, Hani mesafeler, hani zaman bir şeyleri yıpratırdı, Soğuturdu, unuttururdu, Dünyaya sana baktığım gibi bakamıyorum, Bir zifiri karanlığım var, Tek başıma sırtlandığım, Esaslı düştüm bu sefer, Kalkamıyorum. |
Heybeme doldurdum biraz hüzün ve gidiyorum...
Yürek huzur bulsun; kalem de yazsın, umudu ve dileklerimle, efendim.
Çok saygılar, esenlikler olsun.