Aynı kök, aynı gövde, aynı ağaç
vede aynı topraktanız biz hepimiz yaprak.
Bakma boy-pos endamına,
binbir renk, koku ve tadına
-kendini beğenmek özüdür meyvaların-(*)
ama bir mevsimlik canı var onların.

Ayva içi pötürlü-kabuğu kıllı,
sarma yapraklı üzüm yeşil salkımlı,
eğridir hıyar sapına kadar,
kavun kokusunu dibine salar
karpuzu tokmakla
kof yada olgunluğunu anla,
-öbürlenmek yalnızca meyvanın işidir-
Yeşilin ise ne tadı ne adı değişir.

Gündüz suyu topraktan emen sensin,
gece pis havayı sentezler-temizlersin,
ne kurt, ne böcek ne kelebek
dölleyemezdi arı, olmazdı çiçek.
Aldırma onların boy-pos-cakasına,
sensiz ne doğa olurdu nede meyva,
-erkektir bunların böyledir huyu-
Sensin yaşayan-yaşatan 4 mevsim boyu.

Boşver buğday, çavdar, arpa, elma, armut, kiraz,
-özel ve güzel olduklarından böbürlensin biraz-
Ama sen yonca, sen yeşil yaprak,
çayır, çimen, yosun, diken, çalı ve başak...
En yücesisin bence tüm olanların,
doğasın doğuran-üreten kadın.

(*) İki çizgi arası yazılı kinayelerim meyva-yaprak ve kadın-erkek irdelemesidir