Gerçeğin Ta Kendisiyim
Gül yüzlü, ak gözlü aynalardaydı gerçek
Gün gibi, ortadaydı… Mevsimsiz açmıştı hayallerin kardeleni Bahçeyi içten içe saran tembel yüzlü kırmızı Gelinliğimin belindeki kuşakta saklı kaldı… Kan kustu kırmızısıyla eskitme sevdam Tan yeri oldu göklerden dudaklarıma aktı Kırmızı… Gül yüzlü, ak gözlü aynalardaydı gerçek Gün gibi, ortadaydı… Ahım tutmuştu kara gecelere O da kabuslarını sattı bana, gecelerce… Düşmüştü takvimdeki son gölge Yıldızlarını yuttu hortumlar ve Döktü gece karasını Alın yazıma… Siyah… Yürüyen gündüze bağladım göbek bağımı Beyaz kaçamıyor benden Anamın ak sütü helal hayallerim şimdi bana Yarasanın gözünde görüyor, Bir kelebek kanadında bin bir renk olarak doğuyorum Beyaza tutuluyorum… Tarladan kopup geliyor Pamuk, tenimde hayat buluyor Beyaz… Siyah, kırmızı ve beyaz Ak yüzlü aynalardaydı… Ben de gerçeğin ta kendisiydim… |
Birazda hayata serzenişti.
Ama hayatta bunlarla canlanıp tatlanıyor aslına bakarsak.
Sevdadan sevgiden yediğimiz tokatlar bizi kendimize getiriyor bazen.
Siyah-kırmızı-beyaz o zaman rengini veriyor.
Bağışlayın gevezelik ettim biraz
Yüreğiniz ve kaleminiz dert görmesin
Saygılarımla selamlar...