HAYMENİŞİN
Ben kalabalık yanlarımı çoktan dağıttım...
Kimi zaman içli bir ağıttım Hazan saldım çehrelere fi tarihinde Gönüllere hüzün zehri akıttım Ağlattım... Mazide ben bir parça kağıttım Tanık oldum düşlere,düşüşlere Delil oldum kanlı göz yaşlarına Azapları bedenime kazıttım... Nice zaman sonra bulunan bir yazıttım Alfabem kutadgu biligleri unutmuş Dört yanım ayrılık,mutsuzluk Terkedişlerle yaşıttım... Kimi vakit gönül mağarasında sarkıttım İhanetler biriktirdim kucağımda Damla damla akıttım İtimadın ölümüne gönüllü kanıttım... Dört yanımda acılar taşıdım Kalabalıklar biriktirdim Ama vakti geldi... Kalabalık yanlarımı dağıttım... Artık ne bir ağıttım Ne de ölümlere kanıttım Ben yalanları hayata sattım Issızlık ısıttım gün ışığında Çadırımı yorgunlukla ışıttım... Ben kalabalık yanlarımı çoktan dağıttım... Çadırım,ıssızlığım ve ben... (Haymenişin:Çadırda oturan göçebe) @cemre@ |
bazen ben de çadırda oturan bir göçebe olmak istiyorum, kalabalık yanlarımı darmaduman etmek, bilinmezliklere kaçmak istyorum. istemem hiç bir şeyi, bana versinler harabe bir ev bir orman köşesinde, bülbül değilim ben, bilirim kıymatimi o altın kafesimde.
edebiyatla kalın...
sevgilerimle...