Öznesini kaybetmiş bir devrik cümle şimdi insanlık
Taşıdığı tüm sıfatlardan yoksun bir zamir.
Kaçak ve gizli tutuluyor. Ayyuka çıkmamış hasetler.
Absorte edilmiş saklı bir hazine kutusu misali, ego.
Benlikler kendi elleriyle teslim edilmiş kandırılmış zihinlere.
Söylenecek söz kalmamışken, hala çırpınır durur insan.
Öğütler verile dursun iki dudak arasında.
Deneyimler tartışmasız hayati gerçek sayılsa da, bilgi amacının dışında bir silah olmuş, Tetik düşüren ellerde.
Yeminler edilmiş içi boş inançlara.
Şahitleri Tanrı olmuş bu Tanrı tanımazların, kitapsızlığında.
Meydan okumak yerine meydancı olmuş bir insanlık.
Güven istiyorlar bir de kendilerine, kendini satanlar.
Hem de sırf yaşadım diyebilmek için.
Yaşamın, yaşatmadan geçtiğinden habersiz bu, sesi büzüşesi çiler ah sizi Şemsi Pasajı’nda tezgâh kurduran hainler
Dost bildiniz, kendinize düşman olanı.
Düşman saydınız sizin adımınızdan, size daha yakın atanın.
Hep, hep bir son yazdınız en kötü kaderinizi.
Ne kötülükleriniz son buldu günün birinde.
Ne de iyi bir son yazabildiniz kendi kaderinizde.
Güç almış başını gitmiş mertliğin yanından.
Eskiler aranır olmuş şimdikilerin yardımına.
Hamuru bozuk sahte para misali olmuş insan.
Anlaşılır o da artık bir bakışta.